Stadsingel Mestreech

De historici zijn het niet allen eens over de oorsprong van de Stadsengel als wapendraagster van het Maastrichts Stadswapen.

Zo is volgens Zicht op Maastricht de wapendraagster tot begin 19e eeuw eerder een stedenmaagd (ook wel Jonkheid genoemd),
en pas toen onder invloed van de kerk een Engel geworden. Andere (waaronder Emile Ramakers van RHL) wijzen op eerdere afbeeldingen
van ons wapen, de 5-puntige ster, met een dame mét vleugels als draagster. Zo als in 1490 op een kapiteel van de Mathijskerk, of in de 16e eeuw op een schouw in het Dinghuis, of in de 17e eeuw in het fronton van het Stadhuis.
De 2 Hern van Maastricht, de Hertog van Brabant en de Prins Bisschop van Luik worden steeds meer geconfronteerd met zelfstandige burgers die met het jaar trotser worden op hun wapen en relatieve onafhankelijkheid. De in de stad aanwezige kapittels worden eveneens machtiger. De beide Heren zijn wat dubbel in hun gevoel, aan de ene kant bezorgd over het verlies aan invloed en overdracht van bevoegdheden aan het stadsbestuur, aan de andere kant trots op de rijkdom en uitstraling van Maastricht.
Beide Heren besluiten om een wapendrager aan het stadswapen toe te voegen. Er is uiteraard discussie. De Hertog wil een wereldlijk figuur, een sterke ridder, of beter: de Brabantse Leeuw. De Bisschop wil het liefst een heilige, en dan nog liever Lambertus dan Servatius.

Na eeuwenlang gekrakeel komt er een typisch Maastrichtse oplossing: een onzijdige drager: een engel. Met soms de martiale uitstraling van een Michael, soms een serene uitstraling als maagd.
Beide Heren hopen dat ooit in de toekomst hun gedachte wordt omgevormd tot een metershoge reus, dichterbij de hemel. Want als je het aan de Maastrichtenaren zelf overlaat maken die een reus de beide Heren in de zak heeft (Gigantius). Dus roepen beide Heren de toekomstige generaties op om de Engel centraler te stellen. De eigenschappen van een Engel, verwijzend naar de hemel, de boodschap , de deugden, verdienen een symbool. Pas als de burgerij daar klaar voor is, en die waarden inziet, dán vinden beide Heren het goed. Met andere woorden, het heeft nog eeuwen moeten duren voordat Maastricht er waardig voor gevonden wordt een Engel in reusvorm te bezitten. Niet de beide Heren, maar de bevolking zelf, moet het willen.

De Engel is beschermer en boodschapper tegelijk, is man en vrouw tegelijk, is neutraal, onzijdig en tolerant, is sterk, trots en onafhankelijk, en vertegenwoordigt al het goede dat in de Maastrichtenaar aanwezig is.

De Engel moge ons behoede voor ondeugden, groot en klein, en moge ons inspireren tot grote dagen, ter vergroting van welvaart, welzijn en welbevinden van iedereen die in Maastricht woont of verblijft.

Dees tekst is meugelek gemaak door Stiechting “De Vief Köp”